Dankbaarheid
In mijn vorige nieuwsbrief vertelde ik dat mijn mailings (in deze vorm) eind 2025 stoppen. Ik vroeg over welke onderwerpen jullie nog graag zouden willen lezen. Uit de reacties koos ik het onderwerp ‘dankbaarheid’. Een mooi onderwerp waar ik les in geef, maar niet eerder over schreef.
Je zegeningen tellen
‘Je zegeningen tellen’. Een mooi gezegde, dat ons uitnodigt het goede en waardevolle in ons leven te zien. Het heeft een moderne variant; in de Positieve Psychologie is een dankbaarheidsritueel of -dagboek een veelgebruikte interventie.
Misschien is dat wat de langer-levende nonnen deden in de studie waar ik eerder over schreef: “Je hoeft geen ‘ratelband’ te zijn om positief in het leven te staan; het verhaal van de nonnen”. Uit een groep van 180 katholieke nonnen bleken de meest ‘positieve’ maar liefst zeven jaar langer te leven dan de minst ‘positieve’. Zij ervaarden vaker positieve emoties als: geluk, interesse, liefde, hoop, dankbaarheid, tevredenheid, opluchting en geamuseerd zijn. Positieve emoties hebben, via een kalmerend effect op het stress-systeem, invloed op gezondheid. En, met wat geluk in zaken waar we geen invloed op hebben, dus ook op levensduur.
Je zegeningen tellen; hoe en wanneer doe jij dat?
Sint Antonius van Padua
Tot zover de wetenschappelijke kant van dankbaarheid. Er is ook een hele mooie alledaagse kant. Dat realiseerde ik me eens te meer tijdens een vakantie in Zuid-Frankrijk in de herfst van 2024. We liepen een kerkje binnen en troffen daar dit prachtige beeld van Sint Antonius van Padua. Deze heilige leefde in de 13e eeuw in Zuid-Europa; geboren in Lissabon (1195) en overleden in Padua (1231).
Sint Antonius is een beschermheilige, een heiligverklaarde geestelijke uit het katholieke geloof tot wie je kunt bidden om hulp. Tot Sint Antonius kun je je o.a. wenden voor hulp bij: armoede, verloren voorwerpen, het huwelijk, reizen en verliefdheid. Je ziet hem hier met een kindje op zijn arm, het Kind Jezus. Een symbool voor zijn toewijding aan Jezus, en aan armen en kinderen.
Binnen het katholieke geloof zijn er rituelen die je uitnodigen dankbaar te zijn. In die kerk, daar in Zuid-Frankrijk, zagen we er vele voorbeelden van. Sommige al bijna een eeuw oud! Zien we hier mensen die hun dankbaarheid uitten als overlevenden van de oorlog (3 Mai 1945; 1941; 1940 et 1945); of omdat ze een bijzonder voorwerp of dierbare vriend terugvonden; of omdat ze konden trouwen, ondanks bezwaren of hindernissen? En die relatief jonge dankzegger uit 1989, waar dankte hij of zij Sint Antonius voor?
In de moderne tijd zijn er andere rituelen die ons uitnodigen om dankbaarheid te voelen, ook buiten het geloof. Welke zijn dat voor jou? En hoe spelen die een rol in jouw dagelijkse leven? Hoe leer je jouw kinderen of studenten of coachees de waarde van stilstaan bij dankbaarheid?
Waar ik nu dankbaarheid voor voel
Ik vond het fijn om op deze manier weer eens stil te staan bij ‘dankbaarheid’. En wil enkele mensen persoonlijk bedanken:
- Frank; voor het aandragen van dit onderwerp en voor je support die ik al die jaren van je kreeg via een reactie op mijn mailings. Ik weet zeker dat je ook deze woorden leest 🙂
- Ans; voor je lieve mailtjes – soms kort, soms wat langer – altijd van harte ontvangen door mij. Hopelijk lees je deze woorden nog…
- Lieve vrienden en vriendinnen; omdat jullie me laten weten mijn blogs en vlogs gezien te hebben – een lijntje tussen mijn werk en jullie wat ik koester.
- Yvonne, Irene, Riëlle, Madeleine, Susan, Silvia, Jan en Mariola; voor jullie technische, ICT en redactionele hulp. Zonder jullie geen mailings!
- Hans en Frank; omdat we steeds meer een gedeelde interesse in deze onderwerpen krijgen.
- Coachees, collegacoaches en -docenten; omdat ik jullie in gedachten heb tijdens het schrijven. Mijn wens is dat ik jullie inspireer, aanzet tot denken of confronteer. En die wens blijft, alleen heb ik een andere vorm te vinden.
- Tot slot, mijn ouders; op de dag dat deze blog verschijnt, 14 september 2025, is het 62 jaar geleden dat ze trouwden. Wat een mooie dag om dankbaar te zijn, elk jaar weer – en zolang het kan, bij mijn moeder.