Levenslessen in leiderschap
Welk type leider wil jij zijn? Een Donald Trump of een Joe Biden? Eén die vanuit eigen kracht en stevige overtuigingen voorop loopt en de weg wijst? Zonder gebruik te maken van de wijsheid en visie van andersdenkenden. Of één die luistert naar die andersdenkenden, hen een podium biedt en daartoe zelf een stapje terug doet? Nee, dit wordt geen verhaal over politiek. Het gaat over wat ik leer tijdens mijn studie bij Phoenix Opleidingen.
Je plaats in de groep zegt iets over vertrouwen
Die prachtige tekening, wat zegt die eigenlijk over mij? Je ziet me zitten op de slurf van een olifant. Een lantaarn bij de hand. Alsof ik de weg wijs. En zo ken ik mezelf: altijd onderzoekend, benieuwd wat er komt – ook als het spannend voelt. Soms op de troepen vooruitlopend, zoals in mijn tijd bij TNO. Samen met een collega bedacht ik dat je echt niet stil hoeft te zitten tijdens computerwerkzaamheden. Fietsen kan toch ook? In 2006 waren we de eersten; werden meewarig aangekeken in brainstormsessies over de toekomst van arbeid, vonden geen aansluiting in de markt. Dat prikkelde mij enorm om door te zetten; ik vind het niet erg om niet bij een groep te horen en de dingen anders te doen dan anderen. Om aan de buitenkant van een groep te blijven of, als leider, voorop te lopen en de weg te wijzen.
Eerlijk gezegd voelt het ook gemakkelijker voor me om niet bij een groep te horen, om mijn eigen ‘ding’ te doen. Dat geeft meer controle, overzicht en, ogenschijnlijk, houvast. Wat ik dan niet zie, dat zijn de andere mensen die deel uitmaken van de groep. In de tekening van Cornelie Gogelein zijn dat er vijf, de leden van mijn intervisiegroep in mijn 1e studiejaar. Mooie mensen met wie ik intensief oefende en veel tijd doorbracht. Elk met zijn of haar eigen kwaliteiten, levensverhaal en plek in de groep. En van ieder van hen kan ik zoveel leren. Maar dat kon pas toen ik mezelf toestond om ‘van de slurf’ af te komen, om niet meer voorop te willen lopen. En daarmee afstand te nemen van controle en overzicht. Hierin heb ik mogen ervaren hoe moeilijk én fijn het is om houvast in te ruilen voor vertrouwen.
En, hoe is jouw balans tussen de ‘polariteiten’ controle/houvast en vertrouwen? Heb je moeite met de vertrouwen-pool, luister dan eens naar dit prachtige nummer van Miss Montreal & Paskal Jakobsen.
Om te mogen leiden moet je ook durven volgen; leven met polariteiten
Eenmaal ‘van de slurf’ af bleek het gemakkelijker geworden om anderen te volgen. Mijn wereldbeeld werd ruimer, mijn vooroordelen en overtuigingen geringer. En dat maakt dat ik als coach meer open sta voor een coachee, zijn wereld en wat ie nodig heeft. Het ‘kunnen volgen’ zie ik als cruciale vaardigheid voor elke coach en elke leider van mensen. Als je alleen maar leidt, dan leg je onbewust op wat een coachee zou moeten bereiken: “je droom najagen”, “rust vinden”, “altijd het positieve zien” etc. Pas als je coachee ook de andere pool durft te voelen en erkennen komt er ruimte voor de pool waar hij zo’n behoefte aan heeft. Dus voor er meer ‘vertrouwen’ kan komen, dient hij ook de polen ‘wantrouwen’ of ‘angst’ te bezoeken. Voor er meer ‘rust’ kan komen, dient zij ook de polen ‘onrust’ of ‘hectiek’ te bezoeken. Een hele uitdaging voor de begeleider, want die moet dan wel kunnen dealen met de eigen ‘angst’ en ‘onrust’.
Eén van de polen die ik bij Phoenix terug vond was ‘speelsheid’. Als tegenpool van mijn serieuze benadering van werk en ook coaching. Zoals de tekst op de tekening zegt: “ik was het fluiten verleerd”. Dus in mijn begeleiding is nu meer ruimte voor lichtheid, humor, speelsheid. Tenminste, als dat is wat de coachee dient bij het bereiken van zijn doelen.
Hoe doe jij dat als coach, trainer of leider? Kun jij naast leiden ook volgen? Durf je te volgen? En herken je vanuit welke pool jij je werk benadert en dus je coachee of medewerker onbewust stuurt?
Mocht je geïnspireerd zijn geraakt door mijn verhaal, kijk eens naar het aanbod van Phoenix Opleidingen of bel me (06 2509 7811) om van gedachten te wisselen.